Alle grote steden hebben het. Ze brengen je uit evenwicht door de hoeveelheid geluiden, beelden en geuren. Taipei is zo’n grote stad. Een stoplicht dat op groen springt, zorgt voor een orkaan aan scooterlawaai. Een avondmarkt ruikt naar gefrituurde melk, wierook, versgeperst sinasappelsap en duizend kruiden vanuit de hotpot en teppanyaki eettentjes. Zodra het donker is, is het helemaal niet donker omdat iedere zichzelf respecterende winkel fel knipperende lichtjes aanzet in alle kleuren van de regenboog.

Prikkelrijk dus. Ik heb er een hekel aan en ik hou ervan.

Als ik me voorbereid op een groot toernooi zoals het wereldkampioenschap dan vermijd ik zoveel mogelijk prikkels. Geen televisie, geen social media, een vast ritme van slapen, eten, trainen. Op die manier kan ik me beter focussen.

Oftewel, Taipei is een bijzonder slechte wedstrijdomgeving.

Maar wacht even…

Hoe komt het dan dat er zoveel topsporters uit Taipei komen, zeker als het om Tai Chi en Tui Shou (Pushing Hands) gaat? Wat mis ik?

Liggend in bed na de eerste dag besefte ik het. Ik voelde de turbulentie van de heenvlucht nog als ik mijn ogen dichtdeed en hoorde in mijn oren het geschreeuw van de Chinese poppenkastvoorstelling waar ik even op straat naar had gekeken. Mijn ademhaling was hoog en oppervlakkig.

Dat was het moment waarop ik het snapte.

Als je in een prikkelrijke omgeving bij jezelf kunt blijven, dan lukt het overal. Als ik vecht tegen de prikkels, als ik erop mopper of erover klaag, dan geef ik ze een podium. En zoals met alles: wat je aandacht geeft, dat groeit. 

Ik paste mijn ademritme aan, liet de emoties en indrukken zo goed mogelijk los en viel vrij snel in slaap. De volgende dag had ik de juiste focus. De prikkels zijn er niet om het me moeilijk te maken, ze zijn er gewoon. En dat is prima. Ook in de hitte. Ook in de wedstrijdarena. Taipei is een geweldige wedstrijdomgeving.

Als je vragen hebt, ik beantwoord ze graag. Je kunt me mailen via arnout@qi-art.nl.